Life is a journey, enjoy your ride!

Hallo allemaal daar is weer een nieuw berichtje van mij! Na het schrijven van mijn laatste blog, ben ik verplaatst van kuala lumpur naar melaka. Eenmaal aangekomen in melaka, werd ik keihard met mijm neus op feiten gedrukt. Heimwee had ik en echt heimwee, als ik aan mijn tijd op lombok dacht of als ik erover sprak met andere backpakkers kreeg ik tranen in mijn ogen. En ja wat doe je dan, ik had nog precies twee weken voordat ik vanaf kuala lumpur naar de Filipijnen vloog. Dan toch maar de steun van je ouders opzoeken doormiddel van een berichtje en uitleggen wat er aan de hand is. Gelukkig kunnen zij altikd snel de knoop voormij doorhakken! Dankjewel jullie zijn twee toppers. Inderdaad toen opzoek gegaan naar vliegtickets en terug gegaan voor twee weken. Een week in singiggi geweesr, daar verbleven in het huis van de nicht van wawon. Weer een weekje tussen de locals gezeten. De electric dat elke dag 3 uurtjes uitviel, waterleiding wat elke dag een paar uur afgesloten werd. Tot wc papier ingeruild voor water en mijn linker hand. Bestek, nou nee daar heb ik tegenwoordig mijn rechterhand voor. Op zieke huisbezoek geweest bij een neef van wawon om de placenta op te halen en dat vervolgens af te leveren bij de familie! Daar zat ik dan achterop de scooter met de placenta in een plastic zakje haha. Pink beach een bezoekje gebracht (dat was dus 3 uur achterop de scooter en de weg was een offroad weg, inderdaad je kan dus wel raden hoe mijn billen daarna aanvoelde), en een lekke achterband rijker (langs de kant van de weg was een locale scooter shop, meer een hutje van hout, even 30 minuten wachten en hij had het gefixt, voor wel een euro)! Terima kasih (dankjewel). De zee level was de laag om te surfen in singiggi, dus vooral gechilt. Sunset en kampvuur maken waren toch wel de twee hoofd onderwerpen van de dag. It is easy to meet new people, but it is hard to see good bye. Why we say good bye? There is nothing good when you see good bye. It is better to say see yiu soon! Na singiggi terug gegaan naar kuta. En inderdaad we hadden weer een leuke groep, sanne (nl) en lea (duits). Tijdens het stappen een groep locale surf dudes leren kennen, volgende dag of course surf les. Yeeehh eindelijk gaat het beter met surfen, eindelijk heb ik het onder de knie. Onze dagen bestonden uit op de dag surfen, sunset kijken, hapje eten en natuurlijk de avond afsluiten in één van de surf bars in kuta. De laatste dagen vond mijn surf leraar het leuk om mij te pesten, een hangover imcombinatie met een shorter board is niet echt een goede combinatie voor mij. Maarja je kan niet altijd op een beginners board blijven surfen he! Op mijn laatste dag tijdens het surfen kwam er een andere surf leraar gesloten met zijn handen naar mij toe (op dat moment had ik een break en zat ik te chillen op het board) en natuurlijk schrok ik mijzelf een hoedje, een krab tegrote van een tennis bal). Waarom ben ik toch altijd het doelwit voor zulk soort dingen. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd denk ik dan maar weer. Op de laatste dag werd ik door een van de surf dudes naar het vliegveld gebracht en kreeg ik een steen (geluks/vergeet mij niet steen), mooier souvenir kan je niet hebben toch.
Voor het eerst heb ik stress ervaren in mijn reis, vrijwilligerswerk project verplaatst van eiland davao naar palawan door gekipnapte toeristen. En toen zat ik met een vlucht die gecancelled moest worden, drama drama drama! Hopelijk werd mijn reis verzekering een beetje mee als ik terug ben. Het verhaal VOG (verklaring omtrent gedrag) die ik moet inleveren hier op het project aangezien ik met kinderen ga werken, dankjewel mama voor al je energie en de ritjes op en neer naar het gemeentehuis. Dankjewel fred en lenie voor de referenties! Puntje bij paaltje hoef ik ze dus niet in te leveren, zoveel gedoe voor niks. Het enige wat ik hier hoefde te doen is een contract tekenen.

De aankomende drie weken ga ik vrijwillgerswerk doen hier op palawan!

Weer een dikke kus en knuffel van mij.